การสวดมนต์เป็นนิจนี้...
มุ่งให้จิตแนบสนิท ติดในคุณของพระพุทธเจ้า
พระธรรม และพระสงฆ์ จิตใจจะสงบเยือกเย็น
เป็นบัณฑิต มีความคิดสูง ทิฏฐิมานะทั้งหลาย
ก็จะคลายหายไปได้ เราจะได้รับอานิสงส์
เป็นผลของตนเองอย่างนี้ จากสวดมนต์เป็นนิจ
วันอาทิตย์ที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2553
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
ความชอบส่วนตัว....
สำหรับตัวผู้เขียนเองก็มีความชอบส่วนตัวอยู่หลายอย่างด้วยกัน...
แต่ที่ชอบมากๆ ก็คือ การถ่ายภาพ(เป็นได้ทั้งผู้ถ่ายและผู้ถูกถ่าย) ซึ่งใน Collection ที่มีอยู่ก็มากพอสมควร แต่จะค่อยๆ ทยอยเอามาให้ทุกท่านได้ชมกัน ทั้งภาพที่ถ่ายเองและภาพที่ชื่นชอบค่ะ
แต่ที่ชอบมากๆ ก็คือ การถ่ายภาพ(เป็นได้ทั้งผู้ถ่ายและผู้ถูกถ่าย) ซึ่งใน Collection ที่มีอยู่ก็มากพอสมควร แต่จะค่อยๆ ทยอยเอามาให้ทุกท่านได้ชมกัน ทั้งภาพที่ถ่ายเองและภาพที่ชื่นชอบค่ะ
ความคิดจากภาพถ่าย.....
ทุกคนอาจจะยังเข้าใจผิดต่อธรรมชาติธรรมดาของทะเล เช่น เข้าใจว่าทะเลแท้ต้องไม่มีคลื่นเลย นี้เข้าใจผิดมาก ไม่มีทะเลไหนในโลกนี้ที่ราบเรียบเป็นหน้ากลองตลอดเวลาได้ แต่ทะเลที่บ้าคลั่งครืนโครมนั้นก็ไม่ใช่สิ่งถาวร สภาพปกติของทะเลคือการมีคลื่นลมบ้าง ไม่มีบ้าง คลื่นใหญ่บ้างเล็กบ้าง สภาพปกติของชีวิตจิตใจก็เหมือนกัน ต้องมีความคิดนึกผ่านเข้ามา ถ้าเราคิดว่าสภาพปกติคือการนั่งไม่คิดอะไรเลย นั่นเป็นการเข้าใจผิด ดังนั้นให้รู้สึกตัว ดูเข้าไปในใจตัวเอง อย่าเข้าไปในความคิด อย่ามุ่งที่จะหยุดยั้งความคิด เมื่อเผลอเข้าไปในความคิด แล้วก็กลับมารู้สึกตัวอีก อย่ามุ่งจะหยุดความคิด ความคิดนั้นเป็นพลังทำให้เกิดสมาธิ คือเมื่อเรารู้ตัวก็เป็นการทวนกระแสความคิด ก่อเกิดพลังสมาธิขึ้นตามธรรมชาติ กลับมารู้สึกตัว ทำอยู่อย่างนี้เรียกเจริญสติภาวนา เพื่อการรู้แจ้งรู้จริงต่อตัวเองและสิ่งที่เกี่ยวกับตัวเอง ทำเช่นนี้สังเกตเช่นนี้มากเข้า นานเข้า ความรู้สึกตัวก็นำหน้า ความคิดก็ถอยร่นมาอยู่ข้างหลัง เมื่อความคิดเข้ามาก็รู้สึกตัว ตื่นตัว กล้าท้าทายความคิดทุกรูปแบบ ไม่หวั่นไหวไปกับความคิด เพราะความรู้สึกมีกำลังเหนือกว่า จากความรู้สึกอันนั้นเราจะเรียนรู้ชีวิตและที่สุดของมัน ชีวิตคือการรู้สึกตัว ไม่รู้สึกตัวก็ไม่มีชีวิต พระพุทธเจ้าตรัสว่าผู้ประมาท ชื่อว่าตายแล้ว ผู้ที่ประมาทคือผู้ที่เข้าไปในความคิดเรื่อยๆโดยไม่รู้สึกตัว ชื่อว่าเดินห่างจากชีวิตแท้ออกไปทุกที เมื่อเจริญสติ ถ้าเราทำตามปัจฉิมโอวาทครั้งสุดท้ายของพระพุทธเจ้า อันเปรียบเหมือนมรดกสำคัญ ซึ่งทรงตรัสเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความห่วงใยผู้คน ผ่านทางภิกษุที่รายล้อมท่านอยู่
